U manjem BiH entitetu, okovanom totalitarno-ekstremističkim režimom aparthejdske organizacije SNSD koja na principima staljinizma koristi entitetske institucije, pljačkajući budžet države i građane Bosne i Hercegovine, na djelu je opštenarodno oslobađanje iz okova koje je nametnuo taj sistem, nepoznat u današnjem civilizovanom svijetu.
Kao i u svim sličnim sistemima, aktuelni vladari života, finansijskih tokova, pravnih okvira i vladavine zakona po mjeri takvog sistema, pomahnitali i agresivni poltroni i sljedbenici radikalne hobotnice, ratne siledžije i zločinci te režimski mediji i dezinformanti, taj opštenarodni bunt pokušavaju na totalitarnom i ugnjetačkom principu spriječiti, kompromitovati i zastrašiti. Ne birajući sredstva!
Stvarnost je drugačija. Vrijeme kad su djelovale teorije zavjera, referendumi, islamofobija, Jasenovac, Srebrenica, Krsne slave, strani ambasadori, obavještajci, režimski mediji, ratni zločinci kao heroji i strani ratnici je metoda koje su se građani manjeg entiteta zasitili. Mrak koji im je donio vlastitu diskriminaciju od strane režimske birokratije i entitetskih institucija, odvojenih od stvarnosti i pojedinaca, zaokupljenih spašavanjem vlastitih interesa i vlasti, bez sluha i kompetencija da se suoče sa običnim čovjekom, njegovim potrebama i posebno, ljudskim i socijalnim problemima savremenog pojedinca.
Sprega režima u manjem BiH entitetu i Srbiji
Ukratko, ta separatistička hobotnica gubi vlast, kontrolu i dominaciju. Panika je uhvatila svoje korijene, prave se alternativni planovi, šire se spinovi i traže pojačanu pomoć od glavnog sponzora te radikalno-velikonacionalističke organizacije, aktuelnog Predsjednika Srbije Aleksandra Vučića.
Destruktivni i nacionalistiöki sistem, koji već više od jedne decenije drži građane tog entiteta u okovima antiustavnog djelovanja, širenja mržnje, diskriminacije drugih i drugačijig, izmišljanja zavjera, uništavanjem privrede, izvlačenjem novaca i uništavanjem bankarskog sistema i permanetnom strahu od virtuelnog neprijatelja, je upravo sistem koji pravi, sponzoriše i podržava režim iz Srbije.
Radikalni srbijanski režim, oličen u liku i djelu Aleksandra Vučića, formiranog i oblikovanom od strane ultranacionalističkog Vojislava Šešelja, je sponzor takvog stanja u BiH, zbog ciljeva i sabotaža koje se u najvećoj mjeri odnose na odnos prema pitanju Kosova i Metohije. Ekstremistički režim u manjem BiH entitetu, kao „okidač“ za stvaranje haosa u BiH je cilj i politički pritisak srbijanskog režima na međunarodnu zajednicu kad je u pitanju prihvatanje realnosti da je Kosovo nepovratno nezavisna država.
Drugim riječima, stvaranjem i podržavanjem napetosti u BiH, srbijanski režim ucjenjuje i odugovlaći sporazum i priznanje Kosova.
U tom kontekstu je i najnoviji susret između Vučića i Dodika. Shvatajući da se bliži kraj režimu u manjem entitetu, organizuje se susret koji treba „učutkati“ opštenarodni bunt u ovom entitetu, a kroz intervenciju režimskog sponzora i njegovu pojavu u „društvu“ entitetskog predsjednika.
Manipulisanje i “prozivanje” Rusije
Na isti način spomenuti dvojac manipuliše i uvlaći u sukobe na Balkanu i Rusiju, odnosno, Vladimira Putina, Pri tome koristeći aktuelnu geostrategijsku situaciju i polarizaciju svjetskog poretka.
Veoma lukavo do sada, i Vučić i Dodik, u situacijama kada gube tlo pod nogama, uz pomoć režimskih medija i dezinformanata, uvlače u “prljavu” igru Vladimira Putina, znajući da je Rusija, na indirektan način, prisiljena da održava međunarodne kontakte i traži saveznika, ako nigdje drugdje, barem u separatističkim lokalnim vlastodršcima ili režimu Srbije, kao faktoru na Zapadnom Balkanu koji odlučuje o (de)stabilizaciji regiona.
Osim toga, zloupotreba Rusije u cilju destruktivnih projekata (državnost entiteta, “povratak” Kosova) je samo prepreka ubrzavanju procesa koji trebaju dovesti do uključivanja Balkana u Evropu i NATO. A što je neminovnost od koje na sreću, niko nije u stanju da pobjegne, pa čak i ako je “usporeno”.
Rusija jeste svjetska sila, ali jedina svjetska sila koja može da interveniše gdje i kad bude potrebno, da pravi i odbacuje sporazume i kroji svjetski odnos snaga je SAD i Evropa. Barem što se tiče evropskog teritorija, a u koji spada i Balkan.
To je poznato i Rusiji, koja je i do sada „progutala“ sve sankcije, sve ratove i sve konflikte tako da ne dođe do većih konflikata sa SAD i Evropom. Od 90-tih pa sve do danas.
Uloga Hrvatske
U takvoj situaciji, ovaj dvojac je iskoristio i slabosti podijeljene političke situacije u Hrvatskoj, te na principima destabilizacije BiH, stvaranju permanentne „napete“ i „problematične“ situacije u BiH, napravio i pakt sa nacionalističkim hrvatskim snagama u BiH, prvenstveno kroz saradnju i sponzorisanje od strane kontroverznog (akademika) Dragana Čovića, a koji je na drugoj strani uspio da u smjeru nacionalizma i isključivosti odvede ranije liberalnu Predsjednicu Hrvatske Kolindu Grabar Kitarović.
Hrvatska, polarizovana između Evrope i velikohrvatskog nacionalizma, time oslabljena i zaokupljena vlastitim problemima, postala je igračka u rukama trojke Vučić-Dodik-Čović. Za postizanje radikalnih ciljeva.
Stvaranje napetosti
Kao i do sada u istoriji, provođenje ovih velikonacionalističkih projekata osjete najviše na vlastitoj koži pojedinci, posebno oni u Bosni i Hercegovini.
Jer režim manjeg entiteta u BiH i režim u Srbiji zasnivaju vlast na stvaranju napetosti, manipulacijama i strahovima. Pogotovu na stvaranju situacije u smislu „drastične promjene i potresi“ koji bi se mogli desiti danas-sutra:
Na jednoj strani nasilno političko-medijsko oblikovanje paradržavnosti manjeg entiteta i mogućeg osamostaljenja i priključivanja Srbiji, na drugoj strani „Povratak“ Kosova.
Oba projekta su misjia koja je iz bezbroj razloga nemoguća i to je jasno svim protagonistima, ali je „potrebna napetost“ za ostanak na vlasti i skretanje sa tema koje bi pojedincima omogučile bolji i sigurniji život.
U krajnjem slučaju, oba projekta su teorijski moguća samo kad bi bilo ubijeno milion Albanaca ili najmanje toliko građana BiH, a što je u današnjim geostrategijskim uslovima i u sljedećih hiljadu godina, na svu sreću, nemoguća misija.
Vlast, djelovanje i opstanak režima u manjem entitetu je zavisan od podrške srbijanskog režima, ali je zbog buđenja građana iz tog totalitarnog mraka osuđen na odlazak, poraz i konsekvence koje neminovno prate zadnju fazu takvih sistema, a time će i režim u Srbiji biti prinuđen da se distancira od destabilizacije BiH.
David Dragićević i „kap koja je prelila čašu“
U tom kontekstu je očigledna nemoć SNSD-ovog režima, posebno predsjednika manjeg entiteta da se odupre direktnim i indirektnim pritiscima u vlastitim redovima i centrima moći koji su u rukama namještenih i postavljenih kadrova u institucije tog entiteta.
Iako je režim inicijalizirao formiranje Ankentnog odbora u svrhu razjašnjavanja slučaja David Dragičević, kadrovi u institucijama tog istog režima su bojkotovali i opstruirali rad tog istog Anketnog Odbora. Kadrovi koji su opstruirali rad tog odbora su u isto vrijeme i uzroci i posljedica čitavog slučaja David Dragičević. Na kraju se inicijator i predlagač formiranja tog odbora, predsjednik manjeg BiH entiteta, stavio na stranu onih koji su upravo predmet „istrage“ tog odbora i optužbi od strane preko 300 000 potencijalnih i ogorčenih glasača.
Činjenica koju jedan iskusan političar nikada ne smije da zanemari.
Čak šta više, gubeći orijentaciju i smisao za logiku, režimski entitetski predvodnik, dao je do znanja šta i kako je trebalo da stoji u završnim aktima Anketnog Odbora:
Ni manje ni više, nego ono što odgovara režimu i populističkim tezama o zavjerama, a ne ono što odgovara transparetnim činjenicama u duhu istine i pravde.
Dakle, kalkulišući realnost da nema podršku naroda bio je prinuđen, iako politički neispravno i katastrofalno, da se prikloni onima koji drže vlast i koji su uzrok „slučaja“ David Dragičević.
Odnosno, prihvatio je realnost da vlast trenutno drže kadorvi i pojedinci koje je postavio u institucije entiteta, a ne on, kao do sada.
Jer da je podržao Ankentni Odbor, imao bi protiv sebe institucije koje je on formirao i u koje je postavio njemu odane kadrove, a koji bi u tom slučaju morali da se okrenu protiv njega. Tako bi došao u situaciju da protiv sebe ima narod, iscrpljen i ogorčen režimom kojeg formalno predvodi i institucije istog tog sistema. A to je scenario sličan koji je doživio Slobodan Milošević. Svjestan toga, predsjednik manjeg entiteta je odabrao politički neispravnu stranu i time pojačao otpor nezadovoljnih građana, ali istovremeno kalkulisao da je sigurniji na strani onih koji drže “još uvijek” institucije entiteta.
Odlazak na smetljište istorije
Prepoznajući da je režim manjeg entiteta, a pogotovu on, kao personifikacija tog destruktivnog režima, izgubio poluge moći, podršku naroda i preko trista hiljada članova grupe PRAVDA ZA DAVIDA, okrenuo se onima koji su u institucijama i na vlasti, jer u slučaju gubljenja vlasti, oni koji su u institucijama entiteta mogu koliko-toliko djelovati i provoditi režimske ciljeve ili u krajnjem slučaju „spasiti što se spasiti može“.
Dodajući tome na prvi pogled od istog režima „banalizovanu“ činjenicu da je na crnoj američkoj listi, na kojoj su imena poput Bin Laden, kao personifikacija zla i novih odnosa u svijetu, da je potpuno izolovan od svjetske diplomatije, jasno je da separatističko-aparthejdski režim osmišljen i realizovan od strane aktuelnog entitetskog predsjednika dolazi na posljednju stepenicu, a nakon koje ostaje samo mogućnost prihvatanja nove realnosti, pravde i istine.
I naravno odgovornosti.
H.M., 15.06.18
